ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ...
17 Νοέμβρη 2012. Σήμερα γιορτάζουμε το
Πολυτεχνείο. Εκείνους που φώναξαν και μάτωσαν για ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Είναι η μία επέτειος. Η δεύτερη είναι το γεγονός πως χτες 16 Νοέμβρη δεν
πτωχεύσαμε! Η δόση δεν ήρθε, αλλά είμαστε ακόμα εδώ με το αγαπημένο μας ευρώ, κι
από είδα έξω κοιτάζοντας κλεφτά σήμερα το πρωί δεν έχει γίνει η Αποκάλυψη
(ακόμα). Το σύνθημα του Πολυτεχνείου φέτος αποκτά το μεγαλύτερο νόημα. Καθότι
ψωμί, παιδεία κι ελευθερία είναι ακόμα μια φορά προς αναζήτηση.
Χρειάστηκαν σχεδόν σαράντα χρόνια "δημοκρατικής" διακυβέρνησης της χώρας για να φτάσουμε στο σημείο σήμερα να κατανοήσουμε επί τέλους τι σήμαινε αυτό το σύνθημα στη κυριολεξία. Η Ελλάδα της χούντας των συνταγματαρχών συναντά την Ελλάδα της χούντας των τραπεζών και των διαφόρων τζογαδόρων του πλανήτη και βρίσκεται ακίνητη σαν να μην πέρασε μια μέρα, να διεκδικεί ψωμί, παιδεία, ελευθερία εκ νέου.
Με δυο μεγάλες διαφορές. Τότε υπήρχε μια δικτατορία εμφανής κι ένας ξεσηκωμός που δεν φοβήθηκε. Τώρα υπάρχει μια αφανής δικτατορία κι ένας καναπές που έχει κολλήσει στα οπίσθια μας. Κι έχουμε επίσης και μια εθνική προδοσία. Τότε η Κύπρος. Τώρα ολόκληρη η Ελλάδα έχει βγει στο σφυρί αλλά δεν συγκινείται κανείς. Ούτε η ντόπια ούτε η διεθνής κοινότητα. Υπάρχουν ήδη τρεις χιλιάδες νεκροί επίσημα, (αυτοκτονίες) σ΄αυτό τον ύπουλο ακήρυχτο πόλεμο, υπάρχουν συσσίτια για ανθρώπους που πεινάνε, υπάρχουν χιλιάδες που έχουν μπεί στη κόλαση χωρίς ελπίδα, υπάρχει ένα κράτος σε πλήρη κατάρρευση και ξεπούλημα, κι ένα Σύνταγμα που έχει γίνει κουρελόχαρτο, αλλά δεν έχει στηθεί κανένα τραπέζι σε κάποιο διεθνή οργανισμό για να θέσει θέμα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανθρωπιστική κρίση, εθνική προδοσία ή ότι άλλο...
Χρειάστηκαν σχεδόν σαράντα χρόνια, κι ένας μηχανισμός που έδρασε μεθοδευμένα, με την συνεργασία Πολιτείας και πολιτών αυτού εδώ του βασανισμένου τόπου, για να μπορούμε σήμερα να γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου όχι απλά στο γύψο, αλλά φυλακισμένοι στην απόλυτη παράνοια ενός μαρτυρίου χωρίς τέλος που μας οδηγεί στην απόλυτη εθνική κατάρρευση σε όλα τα επίπεδα. Πτωχευμένοι χωρίς ψωμί, μεταλλαγμένοι πνευματικά σε κάτι άθλιο, τιποτένιο, σκλάβοι σε δεσμά που χτίσαμε με τα ίδια μας τα χέρια, μιλάμε για επετείους χωρίς ντροπή, προσπαθώντας να αντλήσουμε μια στάλα περηφάνιας για να βάλουμε λίγο χρώμα στη κατάντια μας.
Το θλιβερότερο από όλα είναι όταν βλέπεις πλέον, τον ένα να βρίζει τον άλλον με χοντρές προσβολές. Λέμε ο ένας τον άλλον καθίκι, πουλημένο, ηλίθιο, φοβητσιάρη, φιλοτομαριστή, ανθρωπάκι ξεφτιλισμένο. Μας κοροϊδεύουν οι έξω, μας απαξιώνουν οι μέσα και τα ορία ανοχής αυτής της προσβολής είναι τόσο μεγάλα που σε πιάνει δέος όταν το αντιληφθείς. Είναι σαν να έρχεσαι αντιμέτωπος με κάποιον να τον έχεις στριμώξει στο τοίχο με το δάχτυλο τεντωμένο μπροστά στη μούρη του και να του λες μπινελίκια για το πόσο άχρηστος, ηλίθιος, τομάρι είναι και να σε κοιτάζει σαν χάνος. Να βράζει μέσα του, να νοιώθει τη προσβολή και την ενοχή μέχρι το μεδούλι και να μην κουνάει βλέφαρο. Η από την άλλη, το χειρότερο, να μην νοιώθει καν ένοχος, να μη νοιώθει καν πως τον αφορά.
Ένας λαός που έχει εισέλθει επισήμως στη κόλαση και περιμένει από τα σκιάχτρα της τιβούλας ή τους πολιτικάντηδες της δεκάρας (συγνώμη του ευρώ) να του πουν ένα καλό λόγο. Να τον συνετίσουν, να τον μαλώσουν, να του πουν πως αν είναι καλό παιδί θα πάνε όλα καλά στο τέλος. Και να ψηφίζει και τους ίδιους ακόμα. Να βγαίνουν στα γκάλοπ κάτι ποσοστά απύθμενης κατάντιας όπου μοιάζουν όλοι ευχαριστημένοι γιατί οι υπαίτιοι της εθνικής συμφοράς έχουν χάσει δυνάμεις, αντί να είναι ήδη πίσω από τα κάγκελα να δικάζονται για σωρεία εγκλημάτων....
Αυτό το σκηνικό αδελφέ μου είναι για πολύ γερά νεύρα. Η που θα αποφασίσει κάποιος να κατέβει σαν το Δελαπατρίδη στη μέση της πλατείας και να διεκδικήσει πλέον τη προσωπική του αξιοπρέπεια, ή που θα πρέπει να σωπάσουμε και να λουφάξουμε ηττημένοι. Ναι υπάρχει και η αυτονόητη λύση, να εγκαταλείψουμε εκείνους που μας έφεραν σ΄αυτό το σημείο, να εγκαταλείψουμε και το φιλοτομαριστή εαυτό μας που έδωσε δύναμη κι εξουσία σ΄αυτό το σίχαμα και να συνταχθούμε με κάθε δύναμη που διεκδικεί κάτι καλύτερο. Αλλά στην Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει αυτονόητο και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε τίποτα.
Μαζί με τα ξερά έχουν καεί και τα χλωρά. Η διάβρωση στις συνειδήσεις μας είναι τόσο ισχυρή σε κάθε επίπεδο που οι άνθρωποι βλέπουν, καταλαβαίνουν το ψέμα, αντιλαμβάνονται το αίσχος αλλά είτε αδιαφορούν εγκλωβισμένοι στο προσωπικό τους Γολγοθά που προσπαθούν να ανέβουν με ότι μέσα βρουν στη καθημερινότητά τους, είτε αδιαφορούν γιατί έχουν το κατιτίς ακόμα να κοροϊδεύουν το χρόνο τους και τη ζωή τους. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα μέρος μικρό του κόσμου που προσπαθεί να κάνει κάτι ελάχιστο. Να φτιάξει μια ομάδα στη γειτονιά, να πλησιάσει κάποιον χώρο πολιτικό αντιμνημονιακό να ακούσει κάτι άλλο, να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη, να οργανώσει μια διαμαρτυρία ή να ακολουθήσει σε μια από τις πολλές λιτανείες που συμβαίνουν στις εικοσιτετράωρες καλά οριοθετημένες απεργίες..... αλλά δεν μπορεί να καταφέρει κάτι περισσότερο. Γιατί όλα γίνονται λες και δεν υπάρχει ψυχή, λες και δεν υπάρχει αίμα, λες και δεν υπάρχει ενέργεια μέσα μας να την εκτοξεύσουμε και να την ενώσουμε με όλους τους άλλους για να σταματήσουμε το κατήφορο.
Η για να το πω καλύτερα, δεν υπάρχει εμείς. Η έννοια του "εμείς" δεν μπορεί βρει το δρόμο. Είναι τραγικά δυνατό το εγώ μας.. Ακόμα και τώρα που όλα χάνονται, το μόνο που παραμένει τόσο δυνατό είναι το εγώ μας. Είναι έτοιμο να διχάσει παρά να μονιάσει το κόσμο. Είναι ετοιμο να κοιτάξει τη πιο συμφέρουσα λύση για το καθένα ξεχωριστά αλλά δεν μπορεί να γίνει ομάδα που θα παλέψει με κοινούς στόχους. Είμαστε ο εργαζόμενος κι ο άνεργος. Εκείνος που χάνει το σπίτι κι εκείνος που το έχει ακόμα. Είμαστε εκείνος που έχει την υγειά του δίπλα στον άρρωστο. Ο νέος απέναντι στο γέρο. Ο οικογενειάρχης απέναντι στον ανύπαντρο. Ο μορφωμένος απέναντι στον αμόρφωτο. Ολοι χάνουμε, όλους μας πηδάνε κανονικά αλλά ο καθένας μας το βλέπει "από τη μεριά του" Δεν υπάρχει κοινή μεριά. Δεν έχουμε κάτι που να μας ενώνει εκτός από μια αόριστη και ανούσια αγανάκτιση. Ακόμα και στις συγκεντρώσεις εκατό χιλιάδων ανθρώπων δεν είναι μια φωνή με εκατό χιλιάδες ψυχές, είναι εκατό χιλιάδες μόνοι τους που εκτελούν μια υποχρέωση, διεκδικώντας ο καθένας τη λύση στο προσωπικό του πρόβλημα.
Δεν υπάρχει από ότι φαίνεται εθνική αντίληψη. Λαϊκή ομοψυχία. Ανθρώπινη αλληλεγγύη. Σ΄αυτό το τόπο έχουν χαθεί οι αληθινοί σύντροφοι, έχουν χαθεί τ΄αδέλφια, έχουν χαθεί οι συμπατριώτες και οι συμπολίτες. Είμαστε απλά ένας αριθμός στα γκάλοπ κι ένα νούμερο στη τηλεθέαση που σχηματίζουμε γκρουπ για τις εταιρείες στατιστικών ερευνών....
Έτσι γιορτάζουμε σήμερα....
Για πούλημα λοιπόν,
αμαρτίες κι ενοχές,
τραγούδια σημαιοστόλιστα
προσδοκίες μοναχικές.
Για πούλημα και το μέλλον,
και του μέλλοντος το κενό,
για πούλημα κι ό,τι έμεινε
απούλητο ως εδώ...
Χρειάστηκαν σχεδόν σαράντα χρόνια "δημοκρατικής" διακυβέρνησης της χώρας για να φτάσουμε στο σημείο σήμερα να κατανοήσουμε επί τέλους τι σήμαινε αυτό το σύνθημα στη κυριολεξία. Η Ελλάδα της χούντας των συνταγματαρχών συναντά την Ελλάδα της χούντας των τραπεζών και των διαφόρων τζογαδόρων του πλανήτη και βρίσκεται ακίνητη σαν να μην πέρασε μια μέρα, να διεκδικεί ψωμί, παιδεία, ελευθερία εκ νέου.
Με δυο μεγάλες διαφορές. Τότε υπήρχε μια δικτατορία εμφανής κι ένας ξεσηκωμός που δεν φοβήθηκε. Τώρα υπάρχει μια αφανής δικτατορία κι ένας καναπές που έχει κολλήσει στα οπίσθια μας. Κι έχουμε επίσης και μια εθνική προδοσία. Τότε η Κύπρος. Τώρα ολόκληρη η Ελλάδα έχει βγει στο σφυρί αλλά δεν συγκινείται κανείς. Ούτε η ντόπια ούτε η διεθνής κοινότητα. Υπάρχουν ήδη τρεις χιλιάδες νεκροί επίσημα, (αυτοκτονίες) σ΄αυτό τον ύπουλο ακήρυχτο πόλεμο, υπάρχουν συσσίτια για ανθρώπους που πεινάνε, υπάρχουν χιλιάδες που έχουν μπεί στη κόλαση χωρίς ελπίδα, υπάρχει ένα κράτος σε πλήρη κατάρρευση και ξεπούλημα, κι ένα Σύνταγμα που έχει γίνει κουρελόχαρτο, αλλά δεν έχει στηθεί κανένα τραπέζι σε κάποιο διεθνή οργανισμό για να θέσει θέμα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανθρωπιστική κρίση, εθνική προδοσία ή ότι άλλο...
Χρειάστηκαν σχεδόν σαράντα χρόνια, κι ένας μηχανισμός που έδρασε μεθοδευμένα, με την συνεργασία Πολιτείας και πολιτών αυτού εδώ του βασανισμένου τόπου, για να μπορούμε σήμερα να γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου όχι απλά στο γύψο, αλλά φυλακισμένοι στην απόλυτη παράνοια ενός μαρτυρίου χωρίς τέλος που μας οδηγεί στην απόλυτη εθνική κατάρρευση σε όλα τα επίπεδα. Πτωχευμένοι χωρίς ψωμί, μεταλλαγμένοι πνευματικά σε κάτι άθλιο, τιποτένιο, σκλάβοι σε δεσμά που χτίσαμε με τα ίδια μας τα χέρια, μιλάμε για επετείους χωρίς ντροπή, προσπαθώντας να αντλήσουμε μια στάλα περηφάνιας για να βάλουμε λίγο χρώμα στη κατάντια μας.
Το θλιβερότερο από όλα είναι όταν βλέπεις πλέον, τον ένα να βρίζει τον άλλον με χοντρές προσβολές. Λέμε ο ένας τον άλλον καθίκι, πουλημένο, ηλίθιο, φοβητσιάρη, φιλοτομαριστή, ανθρωπάκι ξεφτιλισμένο. Μας κοροϊδεύουν οι έξω, μας απαξιώνουν οι μέσα και τα ορία ανοχής αυτής της προσβολής είναι τόσο μεγάλα που σε πιάνει δέος όταν το αντιληφθείς. Είναι σαν να έρχεσαι αντιμέτωπος με κάποιον να τον έχεις στριμώξει στο τοίχο με το δάχτυλο τεντωμένο μπροστά στη μούρη του και να του λες μπινελίκια για το πόσο άχρηστος, ηλίθιος, τομάρι είναι και να σε κοιτάζει σαν χάνος. Να βράζει μέσα του, να νοιώθει τη προσβολή και την ενοχή μέχρι το μεδούλι και να μην κουνάει βλέφαρο. Η από την άλλη, το χειρότερο, να μην νοιώθει καν ένοχος, να μη νοιώθει καν πως τον αφορά.
Ένας λαός που έχει εισέλθει επισήμως στη κόλαση και περιμένει από τα σκιάχτρα της τιβούλας ή τους πολιτικάντηδες της δεκάρας (συγνώμη του ευρώ) να του πουν ένα καλό λόγο. Να τον συνετίσουν, να τον μαλώσουν, να του πουν πως αν είναι καλό παιδί θα πάνε όλα καλά στο τέλος. Και να ψηφίζει και τους ίδιους ακόμα. Να βγαίνουν στα γκάλοπ κάτι ποσοστά απύθμενης κατάντιας όπου μοιάζουν όλοι ευχαριστημένοι γιατί οι υπαίτιοι της εθνικής συμφοράς έχουν χάσει δυνάμεις, αντί να είναι ήδη πίσω από τα κάγκελα να δικάζονται για σωρεία εγκλημάτων....
Αυτό το σκηνικό αδελφέ μου είναι για πολύ γερά νεύρα. Η που θα αποφασίσει κάποιος να κατέβει σαν το Δελαπατρίδη στη μέση της πλατείας και να διεκδικήσει πλέον τη προσωπική του αξιοπρέπεια, ή που θα πρέπει να σωπάσουμε και να λουφάξουμε ηττημένοι. Ναι υπάρχει και η αυτονόητη λύση, να εγκαταλείψουμε εκείνους που μας έφεραν σ΄αυτό το σημείο, να εγκαταλείψουμε και το φιλοτομαριστή εαυτό μας που έδωσε δύναμη κι εξουσία σ΄αυτό το σίχαμα και να συνταχθούμε με κάθε δύναμη που διεκδικεί κάτι καλύτερο. Αλλά στην Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει αυτονόητο και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε τίποτα.
Μαζί με τα ξερά έχουν καεί και τα χλωρά. Η διάβρωση στις συνειδήσεις μας είναι τόσο ισχυρή σε κάθε επίπεδο που οι άνθρωποι βλέπουν, καταλαβαίνουν το ψέμα, αντιλαμβάνονται το αίσχος αλλά είτε αδιαφορούν εγκλωβισμένοι στο προσωπικό τους Γολγοθά που προσπαθούν να ανέβουν με ότι μέσα βρουν στη καθημερινότητά τους, είτε αδιαφορούν γιατί έχουν το κατιτίς ακόμα να κοροϊδεύουν το χρόνο τους και τη ζωή τους. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα μέρος μικρό του κόσμου που προσπαθεί να κάνει κάτι ελάχιστο. Να φτιάξει μια ομάδα στη γειτονιά, να πλησιάσει κάποιον χώρο πολιτικό αντιμνημονιακό να ακούσει κάτι άλλο, να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη, να οργανώσει μια διαμαρτυρία ή να ακολουθήσει σε μια από τις πολλές λιτανείες που συμβαίνουν στις εικοσιτετράωρες καλά οριοθετημένες απεργίες..... αλλά δεν μπορεί να καταφέρει κάτι περισσότερο. Γιατί όλα γίνονται λες και δεν υπάρχει ψυχή, λες και δεν υπάρχει αίμα, λες και δεν υπάρχει ενέργεια μέσα μας να την εκτοξεύσουμε και να την ενώσουμε με όλους τους άλλους για να σταματήσουμε το κατήφορο.
Η για να το πω καλύτερα, δεν υπάρχει εμείς. Η έννοια του "εμείς" δεν μπορεί βρει το δρόμο. Είναι τραγικά δυνατό το εγώ μας.. Ακόμα και τώρα που όλα χάνονται, το μόνο που παραμένει τόσο δυνατό είναι το εγώ μας. Είναι έτοιμο να διχάσει παρά να μονιάσει το κόσμο. Είναι ετοιμο να κοιτάξει τη πιο συμφέρουσα λύση για το καθένα ξεχωριστά αλλά δεν μπορεί να γίνει ομάδα που θα παλέψει με κοινούς στόχους. Είμαστε ο εργαζόμενος κι ο άνεργος. Εκείνος που χάνει το σπίτι κι εκείνος που το έχει ακόμα. Είμαστε εκείνος που έχει την υγειά του δίπλα στον άρρωστο. Ο νέος απέναντι στο γέρο. Ο οικογενειάρχης απέναντι στον ανύπαντρο. Ο μορφωμένος απέναντι στον αμόρφωτο. Ολοι χάνουμε, όλους μας πηδάνε κανονικά αλλά ο καθένας μας το βλέπει "από τη μεριά του" Δεν υπάρχει κοινή μεριά. Δεν έχουμε κάτι που να μας ενώνει εκτός από μια αόριστη και ανούσια αγανάκτιση. Ακόμα και στις συγκεντρώσεις εκατό χιλιάδων ανθρώπων δεν είναι μια φωνή με εκατό χιλιάδες ψυχές, είναι εκατό χιλιάδες μόνοι τους που εκτελούν μια υποχρέωση, διεκδικώντας ο καθένας τη λύση στο προσωπικό του πρόβλημα.
Δεν υπάρχει από ότι φαίνεται εθνική αντίληψη. Λαϊκή ομοψυχία. Ανθρώπινη αλληλεγγύη. Σ΄αυτό το τόπο έχουν χαθεί οι αληθινοί σύντροφοι, έχουν χαθεί τ΄αδέλφια, έχουν χαθεί οι συμπατριώτες και οι συμπολίτες. Είμαστε απλά ένας αριθμός στα γκάλοπ κι ένα νούμερο στη τηλεθέαση που σχηματίζουμε γκρουπ για τις εταιρείες στατιστικών ερευνών....
Έτσι γιορτάζουμε σήμερα....
Για πούλημα λοιπόν,
αμαρτίες κι ενοχές,
τραγούδια σημαιοστόλιστα
προσδοκίες μοναχικές.
Για πούλημα και το μέλλον,
και του μέλλοντος το κενό,
για πούλημα κι ό,τι έμεινε
απούλητο ως εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.