Γιώργος Ιωακειμίδης :Είναι καιρός να ξαναβρούμε το όραμά μας

Γιώργος Ιωακειμίδης – Δημοκρατική Αυτοδιοίκηση: Είναι καιρός να ξαναβρούμε το όραμά μας

Αναρτήθηκε: 2.06.2013

;

«Είναι καιρός να ξαναβρούμε, μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, το όραμά μας», επεσήμανε στην ομιλία του στο τακτικό συνέδριο της ΚΕΔΕ ο επικεφαλής της παράταξης Δημοκρατική Αυτοδιοίκηση Γιώργος Ιωακειμίδης προσθέτοντας ότι πρέπει να επανακαθοριστεί ο τρόπος που θα κινηθεί η Τ.Α.

«Η Αυτοδιοίκηση έχει τεράστια ανάγκη από ένα καινούργιο θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο» είπε, και σημείωσε ότι η ΚΕΔΕ πρέπει να ανοίξει τη διαδικασία ενόψει της νέας δημοτικής περιόδου.

Ακολουθεί η ομιλία του Γ. Ιωακειμίδη

ΟΜΙΛΙΑ Γ. ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

Νομίζω ότι αυτό το συνέδριο μοιάζει με το ρέκβιεμ αυτής της αυτοδιοικητικής περιόδου. Και αν θα ήταν το ρέκβιεμ αυτής της αυτοδιοικητικής περιόδου, δεν θα ήταν και τόσο κακό. Αν είναι όμως το ρέκβιεμ της Αυτοδιοίκησης συνολικότερα, είναι πολύ μεγαλύτερο το κακό.

Το ότι περνάμε 3 κολασμένα χρόνια, το ζούμε όλοι. Πριν ένα χρόνο, το ζητούμενο από  τους Δημάρχους ήταν οι παραιτήσεις. Να παραιτηθούμε για να δείξουμε την αντίθεσή μας, την αντίδρασή μας και λοιπά. Σήμερα το ζητούμενο των Δημάρχων είναι να πάμε σπίτι μας. Είναι ο αναχωρητισμός. Ακόμα δυσμενέστερη κατάσταση. Γιατί το άλλο ήταν μία πράξη που είχε ενέργεια. Αυτό έχει μία πράξη που έχει παραίτηση: φεύγω. Και γιατί έχει φεύγω; Γιατί πρώτα από όλα είναι σαφές ότι υπάρχει αδυναμία έργου. Χωρίς χρήματα τι να κάνεις; Απίστευτες απαιτήσεις, έργο δεν μπορεί να βγει. Άρα απλώς ακούς παράπονα και συλλέγεις, στην καλύτερη περίπτωση.

Το δεύτερο είναι οι ποινικοποίηση. Νιώθουμε όλοι ότι αργά ή γρήγορα, η δαμόκλειος σπάθη θα χτυπήσει και το δικό μας κεφάλι. Εγώ είμαι 19 χρόνια Δήμαρχος, ευτυχώς δεν κουβαλάω κάτι, ίσως είμαι τυχερός. Δεν θα έλεγα ότι είμαι ο καλός που δεν μου έτυχε τίποτα. Ίσως είμαι τυχερός. Το βλέπω σε πολλούς Δημάρχους μετά από τόσα χρόνια, που είμαι σίγουρος ότι είναι καθαροί και αθώοι, να κινδυνεύουν να εκπέσουν του αξιώματος, διότι από ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να συμβεί αυτό, τις ξέρουμε τις γκέλες που μπορούν να γίνουν και ξαφνικά μετά από χρόνια που ήσουν πιστός σε αυτό που ασκούσες, που τίμησες τον όρκο σου, που ακολούθησες μια διαδικασία που πραγματικά τίμησες τον εαυτό σου και τον λαό σου, να βρεθείς έκπτωτος, με ότι αυτό συνεπάγεται και ποιος θα σε πιστέψει αν κάποια στιγμή, 6 μήνες μετά ή ένα χρόνο, δικαιωθείς από το δικαστήριο. Η ζημιά θα έχει γίνει και θα είναι φοβερό ότι θα έχεις υποστεί. Άρα λοιπόν, γιατί να μπεις σε αυτή τη δοκιμασία;

Το τρίτο είναι οι αμοιβές. Ο Καμίνης ο Γιώργος, που μίλησε πριν, η αμοιβή του είναι 2.100 €. Όσο περίπου φαντάζομαι είναι και η δική μου, των μεγάλων Δημάρχων. Τόσο είναι, εγώ παίρνω 2.100 €. Οι πάνω από 100.000, παίρνουμε 2.100 €. Οι μικροί παίρνουν γύρω στα 1.000 €. Με αυτές τις αμοιβές αυτή τη στιγμή, ποιος θα υποστεί όλα όσα είπαμε πριν; Και γιατί να το κάνεις; Πρέπει να είσαι βαθιά άρρωστος και όσοι ξεκινήσαμε πριν χρόνια την Αυτοδιοίκηση, να πω ότι είμαστε βαθιά άρρωστοι πια, δεν γίνεται. Όμως, ποιος υγιής άνθρωπος θα μπει σε αυτή τη διαδικασία; Ποιος θα αποφασίσει σήμερα να κατέβει στα κοινά, αποφασισμένος ότι θα ζήσει με αυτό το μισθό, θα εγκαταλείψει το γραφείο του, τη δουλειά του και λοιπά;

Γιατί το εκ παραλλήλου επάγγελμα, δεν γίνεται. Δόθηκε υποτίθεται μια μάχη να καταργηθεί το ασυμβίβαστο, για ποιους; Εκτός από τους γιατρούς, δεν νομίζω, εγώ που είμαι μηχανικός και έκλεισα το γραφείο μου πριν 19 χρόνια, ότι θα μπορούσα να κάνω και γραφείο και να είμαι Δήμαρχος. Και φαντάζομαι το ίδιο και οι δικηγόροι και κάποιοι άλλοι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Τέταρτον. Εξηγώ γιατί υπάρχει τάση αναχωρητισμού. Έλλειψη οράματος. Έχει όραμα η Αυτοδιοίκηση σήμερα; Θαρρώ πως δεν έχει και εδώ είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι. Γιατί αυτή τη στιγμή, τι θέλουμε να κάνουμε στην Αυτοδιοίκηση; Να διαχειριστούμε την τρύπα στο δρόμο, την πλάκα που χάλασε ή το να βάψουμε το σχολείο; Αν τα καταφέρουμε στην καλύτερη περίπτωση, είναι αυτά. Στην χειρότερη, ούτε αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε. Αλλά ποια έργα μπορούμε να δώσουμε στο Δήμο; Πού μπορούμε να πάμε τους Δήμους μας; Τι μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας; Τίποτα απολύτως.

Με όλα αυτά λοιπόν, αναρωτιέται κανείς: γιατί να είμαστε εδώ; Ακούω τον έναν συνάδελφο μετά τον άλλο να λέει: εγώ τελευταία τα παρατάω. Αλλά αυτό φυσικά, δεν μπορεί να αποτελεί λύση για όσους αγαπάμε την πόλη μας και τη χώρα μας. Και εδώ είναι θέμα δικό μας, όλων μας, να ξαναδούμε το όραμά μας, να ξαναδούμε γιατί μπήκαμε στην Αυτοδιοίκηση. Δηλαδή ξυπνήσαμε ένα πρωί και είπαμε: θέλω να γίνω Δήμαρχος γιατί έχει γκλαμουριά; Δεν έχει πια. Αν κάποιοι το έκαναν για αυτό. Θυμόσαστε οι παλιοί, εποχές Δημάρχων, που ο φωτογράφος ήταν από πίσω 24 ώρες, που έκανε χειραψίες, δημόσιες σχέσεις και χαιρόταν γιατί είναι Δήμαρχος και χειροκροτούσε η κοινωνία. Τελείωσαν αυτά για όσους μπήκαν. Όσοι είμαστε εδώ, θα είμαστε γιατί πονάμε αυτό που κάνουμε, αλλά πρέπει να έχουμε και ένα όραμα σε αυτό που κάνουμε και νομίζω ότι είναι καιρός να ξαναβρούμε, μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, το όραμά μας.

Ποιος είναι ο ρόλος της Αυτοδιοίκησης σε αυτές τις δύσκολές στιγμές; Πώς θα κινηθούμε; Απεδείχθη περίτρανα ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ότι η Αυτοδιοίκηση, όπως και όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί του κράτους, ήταν γυμνοί. Λόγια, ιστορίες, αυτό, εκείνο, το άλλο και λοιπά, ξαφνικά, με το που κατέβηκαν και έκλεισαν οι κρουνοί, βρεθήκαμε όλοι: τώρα θα κάνουμε τι; Τώρα θα πάμε πού; Τώρα θα λειτουργήσουμε με ποιον τρόπο; Θεωρώ λοιπόν ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να ξανά ορίσουμε – εγώ δεν το έχω έτοιμο και δεν θα μπορούσα να το έχω ούτε εγώ, ούτε η παράταξη να σας το καταθέσουμε – τον τρόπο που θα κινηθούμε. Και το πρώτο που πρέπει να δούμε πώς θα κινηθούμε, είναι το καινούργιο θεσμικό πλαίσιο.

Η Αυτοδιοίκηση έχει τεράστια ανάγκη από ένα καινούργιο θεσμικό πλαίσιο. Ο Καλλικράτης ήταν ένα πλαίσιο που το οραματιζόμασταν, το 2006, το 2007, το 2008, το 2009 και με παραλλαγές – τις κακές παραλλαγές – εφαρμόστηκε το 2010. Όμως το πλαίσιο του Καλλικράτη το γενικότερο, το συζητούσε η Αυτοδιοίκηση τα πρώτα χρόνια του 2000. Μετά το 2010 όμως, αυτό που ήρθε, δεν μπορούσε να περιγραφεί σε κανέναν Καλλικράτη. Κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει. Δηλαδή μπορεί να έχει χίλια στραβά ο νόμος, αλλά αυτό που ζήσαμε από το 2011 και μετά, δεν μπορούσε να περιγραφεί έτσι και αλλιώς.

Άρα λοιπόν, από τα πράγματα, είναι μια πάρα πολύ ξεπερασμένη ιστορία ο Καλλικράτης. Εδώ δεν θα έρθουμε να  κάνουμε αποτίμηση: καλός, κακός. Αυτό θα το κάνουμε αν πάμε σε ένα καινούργιο θεσμικό πλαίσιο, γιατί το έχουμε ανάγκη. Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί ότι αυτό το πλαίσιο έχει τελειώσει. Δεν μπορούμε να κινηθούμε στη χώρα πια, με ένα νόμο σαν τον Καλλικράτη. Πρέπει να βρούμε το καινούργιο θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο.

Η δική μας πρόταση λοιπόν, λέει ότι αυτή τη στιγμή η ΚΕΔΕ πρέπει να ανοίξει αυτή τη διαδικασία. Σε μία προσπάθεια μέχρι την καινούργια δημοτική περίοδο, να έχουμε το καινούργιο θεσμικό πλαίσιο. Και θα προσπαθήσω στα γρήγορα να περιγράψω τους βασικούς άξονες αυτού του θεσμικού πλαισίου, προσπαθώντας να δώσω μια θετική προοπτική στην Αυτοδιοίκηση. Αυτή είναι η προσπάθεια της παράταξής μου. Να δώσει μία θετική προοπτική σε αυτό που έχουμε, αντί απλώς να λέμε τις δυσκολίες που έχουμε.

Νέα κατανομή των ΚΑΠ. Πρώτο και σημαντικό θέμα. Διχάζει τους Δήμους. Όσοι βγήκαν με αυξημένες τις απογραφές τους, θέλουν τα περισσότερα λεφτά που τους αναλογούν και δικαίως. Οι υπόλοιποι που χάνουν χρήματα, λένε: και εγώ πώς θα λειτουργήσω σε αυτή τη δύσκολη στιγμή; Αυτό όμως είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα για την Αυτοδιοίκηση. Στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΚΕΔΕ πήρα μόνο την ψήφο μου όταν είπα ότι δεν μπορεί να συζητηθεί σε αυτό το συνέδριο, να είμαστε σαφείς, δεν βγαίνει αυτό μαζί με όλα τα άλλα και η ανακατανομή των ΚΑΠ. Θέλει ξεχωριστό έκτακτο συνέδριο, που θα κάτσουμε πολύ σοβαρά να αντιμετωπίσουμε σε πνεύμα αλληλεγγύης, τα έτσι και τα αλλιώς.

Γιατί ποιο είναι το σημαντικό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εδώ; Γιατί στην παλιότερη φάση που έγινε αυτό, είπαμε να αυξηθεί κατά ελάχιστον 5% στους Δήμους που είχαν αρκετά χρήματα και από εκεί και πέρα να πάμε. Τώρα δεν μπορούμε να αυξηθεί. Το να αυξηθεί στον έναν, σημαίνει να μειωθεί στον άλλον. Τα χρήματα που παίρνουμε είναι 1,3 δις. Οι ανάγκες που προκύπτουν στο ελάχιστο κόστος, είναι 2,6 δις. Άρα λοιπόν, στο καλημέρα, έχουμε τα μισά χρήματα από όσα θα θέλαμε. Αυτό λοιπόν, είναι μία επισήμανση στην οποία πρέπει να δουλέψουμε. Δεν σημαίνει το αποδεχόμαστε.

Η Αυτοδιοίκηση πρέπει να παλεύει μονίμως το 1,3 να το κάνει 2,6. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ και να πούμε: μέχρι να γίνει 2,6, ας κάνει ότι θέλει ο εκάστοτε Υπουργός, κατανέμοντας με τον τρόπο που θέλει τους ΚΑΠ. Εμείς θα φτιάξουμε τον τρόπο κατανομής που είτε 1,3 είναι, είτε 1,6 δις, θα κατανέμεται δικαίως στους Δήμους. Αυτό λοιπόν, είναι ένα αντικείμενο πολύ μεγάλης συζήτησης μεταξύ μας, διότι έτσι όπως μπήκε εδώ στο πλαίσιο, δεν είπε τίποτα. Ναι, θα γίνει βάσει του πληθυσμού, των ελάχιστων αναγκών… Και; Έτσι γινόταν πάντα. Τι θα πει αυτό; Πρέπει να πάμε σε συγκεκριμένες ποσοστώσεις. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ένα θέμα έκτακτου συνεδρίου, που θα πρέπει να το δούμε, αφού περάσει από τις ΠΕΔ, για να έρθει στο έκτακτο συνέδριο και στην ΚΕΔΕ, με πρόταση συγκεκριμένη που πρέπει να αποφασίσουμε όλοι μαζί.

Κοινωνικές δομές των Δήμων. Διάβαζα πρόσφατα ότι το 2016, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τις αισιόδοξες, η ανεργία θα είναι στο 21%. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ότι έχουμε αναλάβει ως κοινωνικές δομές των Δήμων, σημαίνει ότι θα το έχουμε μπροστά μας όλη την 4ετία. Δεν τελειώνει το 2014, που ακούμε θα αρχίσει η ανάκαμψη και λοιπά. Όταν η ανεργία είναι πάνω από 20%, ότι ζούμε, θα συνεχίσουμε να ζούμε. Και τις ανάγκες των Δήμων μας που πρέπει να καλύψουμε. Άρα λοιπόν, θα έχουμε μία καινούργια 5ετία μπροστά μας, που το κοινωνικό πρόβλημα θα είναι εξίσου μεγάλο όπως είναι και τώρα. Άρα λοιπόν, αυτό πρέπει να είναι στοιχείο της πρόβλεψης του καινούργιου θεσμικού πλαισίου, για να μην σας κουράζω.

Τρίτον. Διαφάνεια και χρηστή διοίκηση. Δεν το κουβεντιάζω ότι ο Καλλικράτης έφερε πολλά θετικά βήματα σε αυτό το κομμάτι, πέρα από κάποιες υπερβολές. Και έτσι πρέπει να κινηθούμε. Δεν το κουβεντιάζω ότι σήμερα δεν μπορούμε να λέμε πουθενά, σε ότι έχει να κάνει με διαφάνεια: μας κουράζει, κάνει εκείνο, κάνει το άλλο. Ο πολίτης περιμένει από εμάς τη μέγιστη διαφάνεια, κάθε στιγμή, κάθε ώρα και πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί.

Αισθάνομαι εδώ και καιρό, ότι κάποιοι συνάδελφοι ζούμε σε ένα αυτιστικό περιβάλλον: εμείς οι καλοί της Αυτοδιοίκησης, που τα κάνουμε καλά και δεν χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όλα αυτά. Δεν υπάρχει αυτό, έχει τελειώσει. Όλο το πολιτικό σύστημα και εμείς μαζί, είμαστε πυροβολημένοι. Ανά πάσα στιγμή. Άρα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί.

Πρόσφατα, πέρασε η ρύθμιση με τη μείωση των προστίμων για 1.100 συναδέλφους. Την στηρίξαμε όλοι. Τι κάναμε; Το πρόστιμο των 20.000 € το κάναμε 1.000 €. Των 30.000 €, 2.000 €. Τι παρενέργειες μπορεί να έχει αυτό; Στις εκλογές που θα έχουμε την καινούργια χρονιά, να έρθουν κάποιοι συνάδελφοι, με οικονομικούς πακτωλούς από πίσω και να πει: ναι, εγώ θα γεμίσω την πόλη αφίσες και θα πληρώσω ένα χιλιάρικο πρόστιμο. Σιγά τα αβγά. Γιατί αν ο νόμος μείνει έτσι, δεν έχουμε θωρακίσει το σύστημα. Άντε να δεχτούμε ότι την πρώτη φορά δεν το ξέραμε, έγιναν λάθη και λοιπά. Το λύσαμε. Δεν μπορούμε να πάμε με αυτό το νόμο όμως, διότι αντιλαμβάνεστε ότι στα μάτια των πολιτών μας, θα είμαστε όλοι ένοχοι. Δηλαδή τα πράγματα έχουν πολλές αναγνώσεις και πάνω από όλα, κατά την άποψή μου, έχει σημασία η ανάγνωση του λαού. Η ανάγνωση του απλού πολίτη που είναι άνεργος, που δεινοπαθεί και λοιπά και μας βλέπει και εμάς σαν κομμάτι εξουσίας και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε στιγμή αυτό.

Η οικονομική προοπτική μας. Δεν ξέρω αν ξέρει κανείς σίγουρα τι λέει το μνημόνιο. Το μνημόνιο προβλέπει αύξηση των πόρων μας το 2015 κατά 80 εκατομμύρια και το 2016 κατά 200 εκατομμύρια. Δηλαδή, αστεία πράγματα, έτσι και αλλιώς, στο σύνολο της Αυτοδιοίκησης. Ένα μέρος της προσπάθειάς μας είναι να αλλάξουν αυτά τα ποσά, να μεγαλώσουν, αλλά αυτή τη στιγμή, στο προβλέπει το μνημόνιο, αντιλαμβάνεστε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να κινηθούμε, όσο και αν φωνάζουμε και αν παλεύουμε και λοιπά, με κάποια δεδομένα που ήδη είναι ορισμένα. Και πάλι κανείς μας δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα αλλάξουν τα πράγματα από την επόμενη χρονιά και τι καλά θα ξανά αρχίσουν να συρρέουν λεφτά στα ταμεία μας να μπορέσουμε να κάνουμε πράγματα. Θα είναι μια εξίσου δύσκολη 5ετία για όποιον αναλάβει να συνεχίσει.

Η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων του καινούργιου προγράμματος. Ήδη η Κοινωνική Επιτροπή της ΚΕΔΕ, κατέθεσε σοβαρές προτάσεις και θα πρέπει σαφέστατα στο καινούργιο πλαίσιο, που θα καλύψει και όλη την δημοτική περίοδο, μιας και θα πάει μέχρι το 2020, να καλύψουμε όλες τις ανάγκες. «Βοήθεια στο Σπίτι», Παιδικοί Σταθμοί, ΚΗΦΗ, ΚΔΑΠ και όλα τα υπόλοιπα, Κοινωνικά Παντοπωλεία, ώστε μέσα από αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον στο κοινωνικό κομμάτι, να είναι εξασφαλισμένο.

Το δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει με την ενέργεια. Το καινούργιο πλαίσιο, η 5η Προγραμματική, προβλέπει πολλά χρήματα πάνω στην ενέργεια. Εδώ έχουμε πολλά ανοιχτά θέματα. Από τα φωτοβολταϊκά και τους λαμπτήρες τους ενεργειακούς, που μπορούμε να εντάξουμε σε αυτή την ιστορία και πρέπει έγκαιρα να το δούμε και να το τρέξουμε.

Το ανθρώπινο δυναμικό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η άποψή μας λέει ότι  δεν μπορούμε να χάσουμε καμία δομή. Η κόκκινη γραμμή πρέπει να είναι αυτή. Δηλαδή οι δομές που έχουμε στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στις Κοινωνικές Υπηρεσίες κατά κόρον και λοιπά, δεν μπορούν να λιγοστέψουν. Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν μπορείς να πας σε ένα νόμο, με τα Νομικά Πρόσωπα ή με τις Δημοτικές Επιχειρήσεις, που εμάς, όλους αυτούς που έχουμε με Ευρωπαϊκά Προγράμματα, αύριο θα τους χάσουμε και να κλείσουν αυτές οι δομές, γιατί δεν έχουμε τρόπο να πάρουμε ξανά τους ανθρώπους αυτούς που έχουμε. Πρέπει να εξασφαλιστεί λοιπόν αυτό το κομμάτι οπωσδήποτε και πρέπει να είμαστε πάρα πολύ σαφείς.

Και βέβαια, η όποια αναδιάρθρωση του προσωπικού της Αυτοδιοίκησης, πρέπει να γίνει εντός Αυτοδιοίκησης. Δηλαδή, λέει ο «χι» Δήμος – και να μην πω ονόματα – εγώ έχω περισσευούμενους αυτούς. Πάρα πολλοί άλλοι λέμε: εμείς θέλουμε προσωπικό. Εντός Αυτοδιοίκησης λοιπόν και εντός της ίδιας γεωγραφικής περιφέρειας, μπορούν να γίνουν αυτές οι μεταφορές προσωπικού, που και θα ανακουφίσουν αυτούς που έχουν πλεονασματικό προσωπικό και θα ανακουφίσουν τους άλλους που δεν έχουν προσωπικό. Όμως αυτή είναι μια υπόθεση ενδοαυτοδιοικητική, που μπορούμε να τη δούμε μεταξύ μας και δεν χρειάζεται να παρέμβει ο κάθε Υπουργός για να πει: κόβω δομές και ανθρώπους.

Εγώ θεωρώ ότι σε αυτή την ιστορία την καινούργια, η ΚΕΔΕ προσπάθησε να ανταποκριθεί. Και είναι η μοναδική Διοίκηση που είχε στην ουσία 1,5 χρόνο. Ξεκίνησε με 1 χρόνο καθυστέρηση, αυτό είναι το τελευταίο συνέδριο, άρα λοιπόν κρίνεται για 1,5 χρόνο διοίκησης. Και σε ποιον 1,5 χρόνο; Στην χειρότερη περίοδο της χώρας. Πρέπει να είμαστε λοιπόν επιεικείς σε αυτό το κομμάτι, κατά την άποψή μου. Και το λέω εγώ, που έχω κάνει μια κριτική και θα συνεχίσω να κάνω. Γιατί τι πιστεύω; Πιστεύω ότι αυτό το Διοικητικό Συμβούλιο διαχειρίστηκε θέματα και κάποια πολύ επιτυχώς, δηλαδή η υπόθεση με τα ληξιπρόθεσμα, ήταν μια τεράστια επιτυχία, που όσοι τη ζήσαμε, όσοι Δήμοι είχαμε προβλήματα και ήδη έχουμε φτάσει τους 170, άρα πολύ πάνω από τους  μισούς, αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλη υπόθεση ήταν. Γιατί χωρίς αυτό, δεν θα μπορούσε να τρέξει.

Δεν ήταν δεδομένο όμως ότι στα ληξιπρόθεσμα θα μπει η Αυτοδιοίκηση. Αυτό το Διοικητικό Συμβούλιο το έτρεξε και το ενέταξε σε αυτή την ιστορία, που 800 εκατομμύρια, που μπορούν να γίνουν και 1 δις, θα έρθουν να καλύψουν χρέη αυτοδιοικητικά. Μια τεράστια ιστορία. Αντίστοιχα μπορεί να πει κανείς για την μακροπροθεσμοποίηση των δανείων, για την περίοδο χάριτος, για τη μικρή μείωση του επιτοκίου και λοιπά. Είναι σημαντικές επιτυχίες.

Αυτό που έκανε όμως αυτό το Διοικητικό Συμβούλιο, είναι να τρέχει μονίμως να σβήσει φωτιές που μας άναβε μία Κεντρική Διοίκηση, που δεν ξέρεις μέχρι τώρα κάθε στιγμή τι θα σου σκάσει αύριο, όπως τώρα δεν ξέρουμε με τα Νομικά Πρόσωπα. Αυτή είναι η προσπάθεια. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν πρέπει να αφήσουμε το οραματικό μας κομμάτι. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε ως Αυτοδιοίκηση. Η τρέχουσα διαχείριση, δεν αρκεί για να απαντήσουμε σε όλα τα ζητήματα και θεωρώ ότι και το εκλογικό σύστημα και ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών, είναι πολύ μεγάλα θέματα για να αφήνουμε τον Υπουργό να τοποθετηθεί. Το Σώμα οφείλει να έχει θέσεις, συγκεκριμένες.

Το ότι κάναμε μια κουβέντα στην Κομοτηνή πριν 1,5 χρόνο, που δεν ήταν και σαφής η κουβέντα, η παράταση θα ήταν για 4 μήνες ή θα ήταν για 1,5 χρόνο; Δεν ξεκαθάρισε. Ο καθένας το ερμήνευε όπως ήθελε και έκτοτε δεν το ξανά ανοίξαμε. Ουσία, επιτρέπουμε στον «χι» Στυλιανίδη, να λύσει το θέμα όπως αυτός νομίζει. Θεωρώ λοιπόν ότι αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να κουβεντιαστεί. Το ότι ο ίδιος ο Υπουργός και από εκεί και πέρα τα παπαγαλάκια, βγάζουν ένα καινούργιο σύστημα εκλογικό και εμείς δεν μιλάμε για αυτό, δεν τοποθετούμαστε, γιατί δεν έχει γίνει επίσημα. Τι θα πει αυτό; Αφού ξέρουμε πολύ καλά από πού εκκινεί. Δεν πρέπει να τοποθετηθούμε; Θα περιμένουμε να πέσει, οπότε εκεί θα έχουμε την κόντρα αν θα το πάρει ή δεν θα το πάρει πίσω ο κάθε Υπουργός; Δηλαδή σε θέματα τέτοια, θεσμών, οφείλουμε να παρεμβαίνουμε.

Και για να κλείσω και να μην σας κουράζω, νομίζω ότι σε αυτό το συνέδριο, ήρθαμε 300 από τους 500 συνέδρους. Στο συνέδριο της ΠΕΔΑ που είχαμε πριν λίγες ημέρες, ήμασταν οι μισοί. Και φαντάζομαι κάπως έτσι ήταν και οι περιφερειακές ΠΕΔ. Τι σημαίνει; Ότι στην χειρότερη στιγμή του χώρου μας, εμείς δεν ερχόμαστε καν στα Όργανα. Και δεν ερχόμαστε καν στα Όργανα, διότι ο καθένας έχει επιλέξει τον προσωπικό του δρόμο, τις προσωπικές του επιλογές, μόνος εναντίον όλων και σε επίπεδο Δήμου και σε επίπεδο κοινωνίας και λοιπά και στην λογική: ο σώζων εαυτόν, σωθείτο.

Αυτή η λογική δεν μας πάει πουθενά. Είναι πολύς καιρός που είμαστε μονίμως σε αυτή την κατεύθυνση, πολύ χειρότερα τώρα, γιατί όσο πιο δύσκολες γίνονται οι συνθήκες, τόσο πολύ δουλεύουμε σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά έτσι δεν βοηθάμε κανέναν. Είναι πάρα πολύ εύκολο να κάνουμε κριτική στα Όργανα, σε όλους τους άλλους, στην Πολιτεία, αλλά όταν εμείς είμαστε απόντες, σε κανέναν δεν μπορούμε να κάνουμε κριτική. Την κριτική θα την κάνουμε όταν είμαστε παρόντες, συμμετέχουμε, δουλεύουμε και σπρώχνουμε προς κάποια κατεύθυνση συγκεκριμένη.

Αυτό λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να είναι η κατεύθυνση και το θεσμικό πλαίσιο που είπαμε πριν, που πρέπει να πάμε όλοι μαζί, συντονισμένοι.

Ευχαριστώ.