Ακούστε με... μόνο σήμερα μπορώ!

 

Με λένε Πρόδρομο. Είμαι παιδί. Είμαι, όμως λένε, παιδί με ειδικές ανάγκες. Άλλοι λένε παιδί με ξεχωριστές ικανότητες και άλλοι πάλι παιδί με ειδικές δεξιότητες. Έχω ανάγκη να με φροντίζουν, να με καθοδηγούν, να με προστατεύουν, να με ντύνουν, να με συνοδεύουν στην τουαλέτα, να με βοηθούν στις μετακινήσεις μου, να μην μπορώ να κινούμαι και να ζω αυτόνομα. Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω, να διαβάσω, να επικοινωνήσω, να συναναστραφώ, να προφυλάξω το σώμα μου, την υγεία μου.

Όμως σήμερα, 3 Δεκεμβρίου - Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων Με Ειδικές Ανάγκες, συνέβη το ανεξήγητο, το θαύμα. Είδα στον ύπνο μου τη νεράιδα, την καλή νεράιδα και μου υποσχέθηκε ότι σήμερα, για μια ολόκληρη μέρα θα γίνω “κανονικό” παιδί σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Η έκπληξη και η χαρά μου είναι απερίγραπτη. Βιάζομαι όμως να σας κάνω εξομολογήσεις, γιατί ο χρόνος μου τελειώνει μόλις βραδιάσει και δεν θα έχω άλλη ευκαιρία. Απευθύνω λοιπόν σήμερα που μπορώ, αυτή την ανοιχτή επιστολή, εκπροσωπώντας όλα τα παιδιά με μικρές ή μεγαλύτερες ειδικές ατομικές, εκπαιδευτικές, κοινωνικές δεξιότητες.

Τι πιο ευτυχέστερο να μπορείς να συναναστρέφεσαι συνομήλικούς σου, να συνομιλείς, να ανταλλάσεις απόψεις, να παίζεις να κάνεις ζαβολιές, να αγωνίζεσαι σε αθλήματα, να τρέχεις. Αυτονόητα πράγματα για όλα τα παιδιά του κόσμου. Μόνο που το, όλα, έχει εξαιρέσεις. Οι εξαιρέσεις είμαστε εμείς. Θέλουμε αλλά δεν μπορούμε, επιθυμούμε να συμμετάσχουμε αλλά αδυνατούμε. Πόση, αλήθεια, θλίψη γεμίζουμε όταν συνομήλικα παιδιά, μέσα στον ενθουσιασμό τους και στη χαρά της ηλικίας τους μας απορρίπτουν, μας περιθωριοποιούν, μας βάζουν στη γωνία, μας ξεχνάνε. Αντιλαμβανόμαστε βέβαια την αντικειμενική δυσκολία στο να συμμετέχουμε, στο να γίνουμε συμπαίχτες, στο να ανταγωνιστούμε στο παιδικό παιχνίδι. Όμως, παιδιά όλου του κόσμου, σήμερα που μπορώ να γράψω, σας εξομολογούμαι την ανείπωτη χαρά που νιώθουμε, αν και πολλά από μας τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν μπορούμε να εκδηλώσουμε, όταν φιλικά μας συναναστρέφεστε, δείχνετε υπομονή στις εκδηλώσεις της συμπεριφοράς μας , δεν αποδοκιμάζετε δεν κοροϊδεύετε την προσπάθειά μας, σπρώχνετε το αμαξίδιό μας για να έρθουμε πιο κοντά σας, μοιράζεστε μαζί μας γλυκίσματα, μας βοηθάτε στις δυσκολίες μας. Ναι, δεν έχουμε παράπονο από κανένα σας. Μας φέρνεστε ευγενικά, με ανεκτικότητα και σας ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτό. Ενημερώστε απλά και κάποια μειοψηφία παιδιών που από άγνοια, μας δυσκολεύουν μας απορρίπτουν μας στενοχωρούν.

Στους εκπαιδευτικούς μας θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και να φωνάξω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Η προσφορά τους ξεφεύγει από τα στενά όρια της υπαλληλικής υποχρέωσης και είναι μια προσφορά και κατάθεση ψυχής. Πώς αλλιώς άλλωστε να γίνει η προσέγγιση, η κατανόηση και η αντιμετώπιση των δυσκολιών που παρουσιάζει η ενασχόληση με εμάς. Καταλαβαίνουμε ότι τους απογοητεύουμε, δεν ικανοποιούμε πάντα στο βαθμό που περιμένουν τις προσδοκίες τους. Τους δηλώνουμε όμως ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις μας, πέρα από τη θέλησή μας. Σας παρακαλούμε να μας συγχωρείτε, να μας αγκαλιάζετε ακόμη περισσότερο, να μας επαινείτε ασταμάτητα έστω και για μικρές επιτυχίες, να επιβραβεύετε συνεχώς τις προσπάθειές μας, να χαμογελάτε με τις αποτυχίες μας. Γιατί να το ξέρετε το αντιλαμβανόμαστε, το νιώθουμε και αισθανόμαστε ικανοποίηση μεγάλη όταν ξέρουμε ότι οι οδηγοί μας, οι δάσκαλοί μας, μας κρατούν το χέρι και μας οδηγούν σε νέες μικρές ή μεγάλες προσωπικές, εκπαιδευτικές, κοινωνικές κατακτήσεις.

Κοιτάζω στο δωμάτιο. Βλέπω τους γονείς μου. Αλήθεια πόση αγαλλίαση και ασφάλεια νιώθω όταν είναι κοντά μου. Έχω τόσα να τους πω. Θέλω τόσα πολλά να τους εκμυστηρευτώ. Για μένα είναι μικροί θεοί. Είναι αυτοί που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξή μου. Τους το φωνάζω, σήμερα που μπορώ. Γονείς μου, σας ευχαριστώ από το βάθος της ψυχής μου, για την αγάπη που μου δείχνετε, για την κατανόηση στη δύσκολη συμπεριφορά μου, για τη υπομονή στα ξεσπάσματά μου, για την ανιδιοτελή προσφορά στις απαιτήσεις μου, για τον καθημερινό αγώνα που κάνετε, για την αποδοχή της κατάστασής μου. Δεν υπάρχουν, γονείς μου, λόγια για να εκφράσω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου, μπροστά στο μεγαλείο της προσφοράς σας. Μιλώντας εκ μέρους όλων των παιδιών, ξέρω, μπορεί να σας απογοητεύσαμε, να σας πονέσαμε, να σας κάναμε να στεναχωρηθείτε, να ντραπείτε, να θυμώσετε, να κλάψετε. Όμως, γονείς, δεν είχαμε την παραμικρή πρόθεση γι αυτό, ξεφεύγει από τη θέλησή μας. Μακάρι να μπορούσαμε να το αλλάξουμε. Δεν γίνεται όμως. Εκείνο που σας ζητάμε είναι να το αποδεχτείτε σαν γεγονός. Να κάνετε έτσι το επόμενο βήμα, που είναι η είσπραξη χαράς, ικανοποίησης, ευχαρίστησης από την ύπαρξή μας. Θέλουμε να χαίρεστε με τη κάθε δραστηριότητά μας, την παράξενη συμπεριφορά μας, να γελάτε με τον ασύντακτο λόγο μας, με τη δυσκολία των κινήσεών μας, με το ανορθόδοξο γράψιμό μας.

Γιατί, γονείς μας, η στεναχώρια, η λύπηση, η απελπισία, σας οδηγούν σε απογοήτευση και κατάθλιψη. Μην σκέφτεστε το μακρινό μέλλον μας, προσπαθήστε να αντλήσετε ικανοποίηση από το παρόν μας, από τις όποιες επιτυχίες μας και κατορθώματα. Γιατί γονείς να το ξέρετε, σας θέλουμε γελαστούς, δυνατούς, ικανοποιημένους, με θάρρος και επιμονή στον δύσκολο αγώνα σας. Εξ άλλου δεν έχετε τον παραμικρό λόγο να αισθάνεστε ενοχές για οτιδήποτε. Άλλος είναι αυτός που τα κανόνισε έτσι και όπως λέει και ο ιερέας “ υπάρχει θεία πρόνοια για όλα”. Ας ακουμπήσετε πάνω σε αυτό και ας συνεχίσετε αγόγγυστα τον αγώνα σας, προσδοκώντας τη όποια δικαίωσή του.

Ο τελευταίος νόμος 3699 διακηρύσσει. Η πολιτεία δεσμεύεται να κατοχυρώνει και να διασφαλίζει σε όλους τους πολίτες με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, ίσες ευκαιρίες για πλήρη συμμετοχή και συνεισφορά στην κοινωνία, ανεξάρτητη διαβίωση, οικονομική αυτάρκεια και αυτονομία, με πλήρη κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους στη μόρφωση και στην κοινωνική και επαγγελματική ένταξη. Είμαι μικρός για να καταλάβω τι σημαίνουν όλα αυτά. Ακούγονται πάντως πολύ ωραία.

Σίγουρα έχει γίνει πρόοδος και βελτίωση των παροχών στο χώρο της Ειδικής Αγωγής. Το ζητούμενο είναι βέβαια ο βαθμός ικανοποίησης των αιτημάτων μας. Χρειάζεται πάντως να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσουμε σε ανώτερο επίπεδο. Στους εκπροσώπους της πολιτείας βέβαια θέλουμε να φωνάξουμε. Είμαστε κι εμείς εδώ, έχουμε ακριβώς τα ίσα δικαιώματα με κάθε πολίτη αυτής της χώρας, απαιτούμε το σεβασμό και τη συνεχή προσοχή σας, για την επαλήθευση των λόγων, των νόμων που εσείς ψηφίζετε.

Θέλω να γράψω πολλά ακόμα, αλλά νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Πότε βράδιασε κιόλας; Kάτι θολώνει πάλι το μυαλό μου. Γίνομαι πάλι παιδί με ειδικές ανάγκες. Μόλις προφταίνω να σας γράψω, να φωνάξω σε όλους σας. Η συμπάθειά σας είναι απόλυτα αποδεκτή και ευπρόσδεκτη, όμως απείρως προτιμότερη η ενσυναίσθηση, που αγγίζει ή και ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης.

Βιαστικά σας χαιρετώ...

 

Πρόδρομος, δια του διευθυντή του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας, Νικόλαου Θεοχάρη.